بدون عنوان
بدون عنوان به مناسبت تولد پدرم این نوشته را می نویسم:
دیشب آغاز شصت و هفتمین سال زندگی پُر از سختی و شکیبایی اش را به شُکر نشستیم. روح بزرگ و چشمان امیدوارش را نمی توانم به وصف بیاورم . مردبه معنای واقعی مرد... اگر او را در زندگی نداشتم شاید هیچ گاه نمی توانستم بفهمم مرد واقعی یعنی چه؟ چه بگویم که آنقدر در برابر بزرگی او کوچک و ناتوان و اندکم که زبان الکن و فقر واژه هایم راه هر سخنی را بر من می بندند. سالها پیش که شوق شاعر شدن و عشق شدید به ادبیات نیمه شب ها مرا بیدار نگاه می داشت و شعر هایی که می گفتم هنوز کودکانه بود و از ساختار مناسبی برخوردار نبود خوب به خاطر دارم که یک شب که ناامید از توان شعر سرایی خود شده بودم و هم زمان با گوش دادن به برنامه ی رادیویی ِ در راه شب تمرینات ریاضی متفرقه حل می کردم و لذت می بردم ناگهان حِسّی به سراغم آمد و آرزو کردم که کاش می توانستم با سرودن شعری در باره ی پدر و مادرم عشقم را به آنها نشان بدهم ... قلم در دستم می نوشت و اولین شعر زندگی ام را برای پدر گفتم، دانش آموز بودم و همان سال در استان تهران توانست رتبه ی دوم شعر را به خود اختصاص دهد. آن شعر را پس ار سالهای زیاد به پاس نام ِ بزرگ ِ پدر امروز در وبلاگم می گذارم :
رنج کشیده ی دهر پدرم !
دست های پینه بسته ات
به من امید می بخشد
و در نگاهت شفافیت را می بینم.
دوست دارم
که شب هنگام، وقت آمدنت
چشمانم را زیر پایت
بگذارم
و گُلی از مهربانی ها را
تقدیمت دارم.
سنگ صبور، پدرم!
می خواهم فریاد بزنم
تا کوهها بشنوند
-هان مغرور نباشید
استوارتر از شما نیز کسی هست-
تا دریا بشنود
-که مگویید زیبایم، زیبایم
زیباتر صورت چروکین پدر است.-
می خواهم درختان بشنوند
-مگر شما تنها سبزید
گام های پدرم سبزه های بسیار به دنبال دارد.-
کاش صدایم بلندتر از زمان بود
کاش آوایم را آسمان می شنید
تا احساس بزرگی نکند.
کاش ستاره ها ببینند
ستاره ای به نام برق محبت
در چشمانت موج می زند
و ای کاش ...
دو، سه سال پیش هنگامی که در مشکل سختی گرفتار آمده بودم و راه چاره ای نداشتم و هجوم غم ها ناتوانم کرده بود راهی جز گفتگو در خیالم با ستاره های پرفروغ زندگی ام – پدر و مادرم - نداشتم ، گوشه ای از آن نوشته را در این جا می گذارم:
پدر!
ای نستوه بی پایان! ای اسطوره ی ایمانی من! تمنّای همه حیرانی من، سرد و خاموشم اگر یادت نباشد همره تاریکی ِ تنهایی ِ دردم. تو ای روشن! و ای لبریز پروانه! پُر از احساس آبشار! ای بلند ایستاده بر اوج خضوعم! دوستت دارم . چنان که شاپرک از شوق آن پرواز می خواهد، پرستو بویی از جنس بهار می تابد و هر لحظه از این شکوه ، آفرینش در تبش بیمار می گردد.
پدر!
در آغوش مهرم آرمیدی، آن چنان که هیچ دستی و خیالی را به آن دسترسی نیست.
منم، همان کوچک دختر ناز پرورده ات که اینک به یُمن قدسی ِ نامت غزلخوانم اگر چه روزگاران مرا در گذر ِ عمر، پیرتر کرده. منم، آن آرزومند چشمانت ، گدای ِ هر شب ِ قلبت، منم که از شوق هوایت مست می گردم، به پاس بودنت در عالم، هست می گردم، پر از ریحان و شب بو و شمعدانی می شوم، این نرگسی های دلم با رقص می چرخند و این لب های ترکیده ی غم را به نازی بوسه می بخشند.
پدر!
ای جاودان مفهوم! ای بزرگ عاشق! منم بی تاب از فکر و خیال دوری ات؛ منم بی فریاد و بی حسّ از خشم و غم و پریشانی ات.
منم، که گر نباشد دعای مست ِ نیمه شب هایت، به یک آن می میرم. منم ، که گر نباشد رحمت قلبت به سردی رَخت می گیرم از این عالم.
منم که گر نبوسی گونه ام را هلاک و نیست می گردم.
منم که گر نباری، باریدنم به خشکی می کشاند شوری ِ احساس فهمم را. بیا برگیر اشک های سردم را و گرما بخش تپش های ِ نیازم را.
پدر! با دلم باش و خدایی کن...
